كنفرانس علمي و سياست خارجي

اين سال ها اگر به سفارت خانه هاي خارجي مخصوصاً اروپايي ها رفته باشيد حتماً رفتار نامناسب و بعضاً توهين آميز كاركنان سفارت نسبت به شهروندان ايراني را ديده ايد. صف هاي طولاني در خيابان و پشت در سفارت، نوبت هاي چندماهه يا چند هفتگي، درخواست هاي عجيب و غريب براي ارائه مدارك ترجمه شده از دارايي ها، املاك، حساب بانكي، گواهي اشتغال، تأييديه پرداخت هزينه هتل و امثالهم كه در عرف بين المللي متداول نيست همواره پيش روي ايرانيان بوده است. همه اين ها را اضافه كنيد به احتمال زياد نگرفتن ويزا از يك كشور اروپايي.
پس از چند بار رفت و آمد به سفارت مجارستان اين كشور از دادن ويزا به من سر باز زد. مقاله من در چهاردهمين كنفرانس بين المللي آموزش با محوريت "دموكراسي، آزادي و كارآفريني در بستر جامعه مدني جهاني" پذيرفته شده بود و قصد داشتم جهت ارائه آن به شهر پچ مجارستان سفر كنم. اين كنفرانس توسط شوراي جهاني برنامه درسي و آموزش (WCCI) كه امسال چهل ساله شده و مقر اصلي آن در آمريكاست برگزار مي شود.
دبير آمريكايي كنفرانس پس از شنيدن خبر عدم دريافت ويزا خيلي عصباني و متعجب شد و بلافاصله از دبير مجارستاني خواست تا با سفارت در تهران تماس بگيرد؛ او هم چنين كرد اما خبر نداشت كه ديپلماسي ايران با دنيا چگونه است.
من هم كه خيلي ناراحت بودم برايش چنين نوشتم:

... In this age that you give lectures and write papers on Dmocracy, Freedom and Human Right in 14th WCCI conference there are still many people who are harmed and bereaved of their rights. They can't even take part in a scientific society to present their ideas; only because of political problems between governments. Here in Iran is no democracy, no freedom and no human right. Universities and academic people are threatened, arrested and suffered for their idea, because here thinking is forbidden; and I believe there's no difference between Iranian dictator government and an european government who looks politically at an academic person and behaves very rude to him. I wish your discussion about Democracy, Freedom and Human Right be fruitful and redound to a peacefull world where is no difference between races, ethnicities, religions, genders and nationalities...

به گفته دبير كنفرانس نوشته من در جلسه هيئت رئيسه خوانده شده و پيشنهاد شده كه مقاله من از طريق ويدئوكنفرانس ارائه شود. ظاهراً اولين باري بود در اين كنفرانس كسي بدين صورت مطلب ارائه مي كرد. در ابتداي جلسه خانم دبير با لحن خاصي گفت ايشان عليرغم اينكه همه مدارك و مستندات لازم براي اخذ ويزا را داشته اند به ايشان ويزا داده نشده است.

ديروز مقاله ام را با عنوان "Objection Skills as a Neglected Curriculum in Iran" (چكيده، اسلايد) از طريق ويدئوكنفرانس ارائه كردم و مورد استقبال واقع شد. اما...

اما بيش از اينكه نگران و ناراحت ضررهاي مالي و وقت و انرژي كه صرف كردم باشم اين سؤال آزارم مي دهد كه تا كي بايد فقط به خاطر ايراني بودن از خيلي چيزها محروم باشيم؟